Γιώργος Βιδάκης
Μνήμη Γιώργου Σεφέρη η σημερινή..
Ποίημα από το Μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 1935.
Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία : Χορωδία
Mονωδίες : Λιλή Χριστοδούλου, Λάκης Χαλκιάς
Δισκογραφία: Ο Στράτης θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους 1973.Το τραγούδι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία λειτουργούσε ως συνθήμα αφύπνισης ενάντια στη σκοταδιστική πολιτική πραγματικότητα.
Κάποτε στη χώρα αυτή σπουδαίοι μουσικοσυνθέτες μελοποιούσαν μεγάλους ποιητές.
Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουνε σκεπή
τον χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή
σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται
στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
απο ταξείδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν' αγαπήσουν.
..Σήμερα, ερήμην του Ποιητή, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφανθεί ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις του Γιώργου Σεφέρη ακούγοντας την μουσική ερμηνεία τούτων των έξι ποιημάτων του από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, και τους προσεχτικά διαλεγμένους συνεργάτες του. Όσο μπορώ να κρίνω από τις άμεσες προσωπικές μου εντυπώσεις, σκέφτομαι πως θα του άρεσε η πολύτροπη μα και σεμνή «λαϊκότητα» μιας ερμηνείας όπου αβίαστα συνταιριάζονται το παρόν με το παρελθόν, η Δύση με την Ανατολή, η Κρήτη με τον Πόντο, το Ιόνιο με το Αιγαίο, σ' ένα τραγούδι και σ' ένα χορό. θα εκτιμούσε, θαρρώ την σταθερή επιδίωξη της ακεραιότητας του λόγου και τον μελετημένο σεβασμό των ρυθμικών όσο και των αρμονικών στοιχείων της ποιητικής σύνθεσης.
Και ιδίως θα τον συγκινούσε, πιστεύω, το ομαδικό και συντροφικό καλλιτεχνικό μεράκι που, δίχως να αλλοιώνει την φωνή του ποιητή, την πλουτίζει με νέες, πρωτάκουστες «αρμονικές», βαφτισμένες και τούτες στην πιο ζωτική μας πηγή: «τον καημό της Ρωμιοσύνης - εκείνου του πέλαγου τον καημό σα ήβρε το ζύγιασμα της καλοσύνης».
Γ. Π. Σαββίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου