Του Δημήτρη Φαφούτη
Θλίψη και σήμερα.
Είδα το Μανώλη, στην έρημη πλατεία του μεγάλου κτιρίου.
Μόνος μες τη βροχή με την τραγιάσκα και το μπαστούνι της ανημποριάς. .....
Να χαιρετάει τους πρωταγωνιστές εκείνης της νύχτας.
Και κυρίως τους ανώνυμους, τους απόντες έκτοτε κάθε δημοσιότητας.
Αυτούς που «η Ελευθερία, που δεν κατάλαβε πως προσπεράσαν, ορθή σε μιάν εξέδρα στην πλατεία Συντάγματος, περιμένει να παρελάσουν Ν.Β.».
Μια σπαραχτική φωνή, μονάχος μέσα «στο ρημαγμένο ορυχείο μας»
Αυτούς που δεν εξαργύρωσαν με τίποτα το πάθος εκείνων των ημερών.
Που δεν αποζήτησαν τα ταμεία του κράτους.
Που δεν ντύθηκαν τα μετάξια της εξουσίας.
Αυτούς που δεν τους έκαναν όψεις σε κάλπικα νομίσματα, ούτε λαμπερές φιγούρες στα γραμματόσημα των ταχυδρομείων.
Αυτούς, που εκείνα τα χρόνια, οι γονείς τους μετανάστευσαν από τη φτώχεια της επαρχίας στην ασφυξία των θυρωρείων, στα μαγειρεία των νοσοκομείων και τα κλειστά υπόστεγα της βιομηχανίας.
Αυτούς που δεν έγιναν σημειώματα πάνω στα κάγκελα του μεγάλου κτιρίου.
Που δεν έγιναν στεφάνια απ’ τους απόντες.
Που δεν έγιναν ξανατυπωμένοι έπαινοι, άκομψα προσαρμοσμένοι για όλες τις μεγάλες επετείους. Ξαναζεσταμένοι ύμνοι, χωρίς ψυχή πιά.
Αβάσταχτη «η τιμή» που απονέμεται απ’ την εκάστοτε εξουσία, όταν αυτή αισθάνεται πως δεν κινδυνεύει πιά απ’ τους τιμώμενους.
Από εκείνους που ταξίδεψαν για πάντα.
Αυτούς τους κρατάει η πατρίδα μέσα στους χυμούς του κορμιού της, για την ώρα της αυριανής ανθοφορίας.
Θλίψη και σήμερα.
Σαν τη θλίψη εκείνης της επόμενης μέρας, όταν οι οδοκαθαριστές, μες στα χαράματα, έπλυναν το οδόστρωμα της Πατησίων και οι νικητές παρέλασαν με στρατιωτικά εμβατήρια, μπροστά στην γκρεμισμένη πόρτα.
Ίδια καθημαγμένη πατρίδα μετά από 44 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου